Zmarł „Pichino” Carone, bohater pierwszego mistrza Vélez i jeden z najlepszych strzelców wszech czasów Fortín.

„Pichino, Carone, kibice chcą goli!” – skandowali fani Véleza w połowie lat 60., zanim jeszcze na koszulce wyhaftowano gwiazdę. W piątek, 57 lat po jego pierwszym golu, kibice pożegnali się: Juan Carlos Carone, jeden z najlepszych strzelców wszech czasów Fortína , zmarł w wieku 83 lat .

Jego nieobecność pogrążyła argentyńską piłkę nożną w żałobie. Pichino był jedną z największych gwiazd Fortína, chociaż grał niewiele z powodu zerwanego ścięgna Achillesa w Turnieju Narodowym w 1968 r., turnieju, w którym klub z siedzibą w Liniers zdobył swój pierwszy tytuł w historii.

Carone urodził się w Buenos Aires i zdobył serca kibiców dzięki swojej niezwykłej umiejętności strzelania goli, silnej osobowości i stylowi gry, który był zarówno charyzmatyczny, jak i niekonwencjonalny, zarówno na boisku, jak i poza nim.

W 1965 roku był powodem dumy dla Véleza, gdy został najlepszym strzelcem ligi z 19 golami, co również ugruntowało jego pozycję kluczowego gracza. Trzy lata później był częścią historycznej drużyny, która poprowadziła klub Liniers do pierwszego mistrzostwa.

Poza występami na boisku Carone utrzymywał bliskie relacje z dzielnicą Buenos Aires, Villa Luro. Często widywano go spacerującego ulicami takimi jak Ramón Falcón, Rivadavia i Escalada, gdzie sąsiedzi i kibice witali go i spędzali czas na rozmowach o piłce nożnej. I oczywiście Vélez.

W oficjalnym oświadczeniu klub opłakiwał stratę jednej ze swoich najważniejszych postaci i złożył kondolencje jego rodzinie i przyjaciołom. „Będziemy go pamiętać za jego gole, za wygrane mecze i za to, że dał z siebie wszystko dla V Azulada” – powiedział klub.

Był genialnym strzelcem goli, niezapomnianym mistrzem i uwielbianą postacią, która pozostawiła niezatarty ślad w historii Vélez i wspomnieniach jego fanów. Wyjątkowy zawodnik, z wyjątkowym sposobem poruszania się na boisku.

„Poruszałem się po lewej stronie, mimo że byłem prawonożny. Moją siłą nie było dryblingowanie, ale bieganie po przekątnej. To sprawiało, że obrońcy czuli się niekomfortowo, numer 4 kolidował z numerem 2, a ja starałem się nie nachodzić na napastnika, aby wykorzystać przestrzenie” – podsumował w wywiadzie dla Vélez Magazine .

Dzięki tej metodzie zdobył 76 goli w 149 występach, co stanowi imponującą średnią jednego na dwa mecze, i został siódmym najlepszym strzelcem Véleza w całej jego karierze. Ze wszystkich graczy tego stulecia tylko Patricio Camps przewyższył go o 14 goli, w tabeli prowadzonej przez Carlosa Bianchiego z 206 golami.

Ale nie będzie zapamiętany tylko za swoje bramki: Pichino był tym, który ukradł czapkę legendarnemu bramkarzowi River Plate, Amadeo Carrizo, w środku meczu. „Doprowadzał mnie do szału. Zdejmował mi czapkę. Dotykał mojego tyłka. Pytał mnie o moją najstarszą córkę. I wyprowadzał mnie z gry. Potem nadchodził rzut rożny i tam był, na małe dotknięcie piłki, czasem kolanem, czasem ręką. Był największym łobuzem argentyńskiej piłki nożnej, bez wątpienia” – trafnie opisała go legenda Millonario.

„Urodziłem się 18 maja 1942 r. Dorastałem i spędziłem całe dzieciństwo w Villa Crespo. Mój stary był jedynym producentem ołowianych żołnierzyków dla Fundacji Evy Perón; palił papierosy Gavilán i pił mate. Nie wiedział nic o piłce nożnej, ani nie interesował się niczym. Jako dziecko grałem w piłkę na ulicy od wczesnego ranka do późnej nocy, albo do momentu, gdy usłyszałem syrenę radiowozu z Highway 29, który nadjeżdżał, aby nas porwać, Rubber Octopus” – sam Pichino wyjaśnił dziennikarzowi Gabrielowi Martínezowi w 2012 r. w autobiografii.

Podpisał kontrakt z Ninth Division River Plate jako środkowy napastnik, ale menadżer Renato Cesarini nie uważał go za zawodnika wyjściowego i grał mało, co doprowadziło do jego opuszczenia Eighth Division i pauzy w grze przez rok. Następnie poprosił o transfer i udał się do Atlanty, gdzie zadebiutował w 1962 roku. Półtora roku później Vélez kupił go za 11 milionów pesos, a jego kariera w Fortín się rozpoczęła.

W tym samym wywiadzie, jak chciał los, porównał się do przebiegłości obecnego trenera Vélez Guillermo Barrosa Schelotto . „Był gorszy, o wiele gorszy” – stwierdził, przytaczając anegdotę ilustrującą tę kwestię.

„Gdyby w telewizji pokazywano niektóre z incydentów, w których brał udział, mówiono by o nich tygodniami. Chowałbym waciki, których Carrizo używał do oznaczania słupków bramkowych, obmacywałbym jego tyłek, ściskałbym jego jaja. Amadeo by oszalał, pilnowałby mnie z sędzią i obrońcami, dałby z siebie wszystko, skopał by mnie na miazgę” – wyjaśnił.